1001 muggen en foto’s.

Het Indonesische leven begint beetje bij beetje steeds meer te wennen.
Hard werken, zoals we in Nederland doen, kan hier gewoon niet. Het klimaat en de daarbij behorende temperatuur laten het je niet doen.
Dit beginnen we zelf ook steeds meer in te zien.
De was doen om 14.30 ’s middags was dan ook geen slim idee. Doordat we de was doen met de hand, op een aanrechtblad op Indonesische hoogte (te laag voor ons) liep het zweet over de rug en waren we lichtelijk oververhit toen we na een uur klaar waren. Achja, van alles wat we hier doen leren we weer ;)

Maandag 5 mei was voor velen voor jullie een vrije dag, maar voor ons de eerste stagedag.
We werden om half 8 (de school begint om 7 uur) verwacht op Don Bosco. De school ligt naast ons verblijf dus reistijd is er gelukkig niet.
We werden ontvangen door Frater Richard, de directeur van de basisschool.
Hij legde ons uit dat de school Don Bosco bestond uit 4 ‘delen’. Je hebt:

TK = Taman Kanak Kanak
De kleuterschool, in Nederland te vergelijken met groep 1-2

SD = Sekola Dasas
De basisschool, de groepen 3 t/m 8

SMP = Sekola Mingingeh Pertema
De middelbare school, onderbouw

SMA = Sekola Mingingeh Atas
De middelbare school, bovenbouw

Frater Richard nam ons mee naar alle vier de gebouwen waar we directeur van de desbetreffende school ontmoette. Na een kort gesprek nam de directeur ons mee door zijn school en we maakten kennis met leerkrachten en leerlingen. Door onze westerse verschijning waren een ware attractie. Waar we al gauw achter kwamen is dat de Indonesiërs gek zijn op foto’s. Alle leerkrachten en leerlingen wilden met ons op de foto. Aan het eind van de rit dus flink pijn aan onze kaken van die mooie ‘fotolachen’.

De directeur van heel Don Bosco is op zakenreis naar Bali. Met hem moeten we echter onze tijd in gaan delen in school. Hij komt komende zaterdag weer terug. Dus maandag worden er concrete plannen gemaakt voor onze Engelse lessen en gaan we beginnen!

Tijdens de gesprekken werd ons duidelijk dat er nog een andere vestiging van Don Bosco is. Deze ligt in Tomohon, een uur rijden vanuit Manado. Frater Richard nodigde ons uit om morgen mee te gaan en daar een kijkje te nemen.

Het werd geregeld en zo zaten we dinsdag 6 mei om 7 uur in de auto richting Tomohon. Tomohon is een stad die een stuk hoger ligt dan Manado, dus de bergen op. Doordat het hoger ligt was de temperatuur daar een stuk minder drukkend, heel aangenaam!
De weg ernaar toe deed me erg denken aan de smalle weggetjes en haarspeldbochten zoals ik die ken van onze vakanties in Frankrijk. (Pap, mam, Anne en Stijn hebben er vast een beeld bij ;)). Zoals ik al eerder had gezegd is het verkeer op Sulawesi anders dan dat ik ken vanuit Nederland. Ik heb hier nog geen snelheidsbord gezien en pas 3 stoplichten, die ook nog eens allemaal op knipperend oranje stonden. Ohja! En een stoplicht dat tot mijn verbazing op rood stond maar ook compleet genegeerd werd. Er staan hier wel strepen op de weg om de weghelften aan te duiden, maar ach die worden gebruikt als richtlijn, niemand die zich daar precies aan houdt….
Doordat er geen aangegeven snelheid is rijdt iedereen ook maar zo hard als hij of zij zelf wilt. Rijdt er iemand voor je waarvan je vind dat hij te langzaam rijdt? Geef een keer een druk op je toeter en je haalt in, als er dan een bocht aankomt is dat bijzaak. Inhalen is inhalen hier.
Het hele verkeer doet me een beetje denken aan karten. Alles kan en alles mag, het verkeer komt van alle kanten. Het enige dat ik niet zie is het botsen. Wonder boven wonder gaat hier altijd nét goed.
Dus moeders, wees blij dat je lekker op de Nederlandse wegen kan crossen met de polo. Want dit is niks voor jou ;)

De school in Tomohon is vergelijkbaar met de school in Manado. De opbouw is hetzelfde.
De TK, kleuterschool, is de beste van Sulawesi. En wauw wat zag het er mooi uit. Ik heb slechtere lokalen in ons kikkerlandje gezien. We hebben gespeeld en Engels gepraat met deze kleuters, het was echt genieten daar. Oorlogje spelen met nep wapens is daar trouwens de normaalste zaak van de wereld (dat zie je in Nederland nergens!)

In de 4 dagen dat we in Manado zitten hebben we al heel wat nieuws geprobeerd qua eten.
We kregen de vrucht Manggis voorgeschoteld. Een witte, slijmerige uitziende vrucht die verassend lekker smaakt. Hij is zacht en zoet van smaak, echt heerlijk.
Ook de ajam (kip) is bijzonder. Terwijl je in Nederland alleen de filet voorgeschoteld krijgt zit hier werkelijk alles nog aan bij een stukje kip op je bord. Bot, spieren, huid, organen. Niet echt mijn ding…
Gister bij ons diner met lokale mensen vis voorgeschoteld gekregen met de opmerking dat hij niet erg heet was. Sophie en ik hebben geproefd en onze mond brandde half af! Haha, even vergeten dat niet zo pittig in het Indonesisch heel pittig in het Nederlands betekent.

Ohja, in Nederland was mijn gemiddelde aantal muggenbulten 2 per jaar.
Nu zit ik al, net nog geteld, op 26 (binnen 2 dagen). En dan vooral op mijn benen en voeten. Indonesische muggen houden van Nederlands bloed denk ik…

Tot snel,
Liefs Lidwine