Van Brabantse prinses naar een olifant in Artis

Donderdag 1 mei, donderdag 1 mei, donderdag 1 mei. Deze datum zat al bijna een jaar in mijn hoofd. Toen was die dag eindelijk aangebroken, na alles geregeld te hebben rondom inentingen, visum, paspoort, medicijnen, kleding en ga nog maar even door waren we klaar voor vertrek.

Rond half 10 die ochtend richting Schiphol met ons pap, ons mam en Jorieke (vriendinnetje). Tot mijn grote verbazing stond mijn grote zus ook op Schiphol. Bij het inchecken van alle bagage (ruim 37 kilo alles bij elkaar) stonden Hilke en Iris (vriendinnetjes) ook nog te wachten. Na het uitzwaaien van dit grote gezelschap gingen we door naar de douane.

Om 14.00 vertrok het vliegtuig van Garuda Indonesia richting Jakarta, met een tussenstop in Abu Dhabi.
We zaten op onze plek en we waren de eerste paar minuten eerst aan het ontdekken wat er allemaal te zien was. Mijn vliegtuig herinneringen gaan niet veel verder dan Ryan Air. We hadden hier luxe stoelen, een privé beeldscherm en veel beenruimte. Op die beeldschermen kon je films en series kijken, spelletjes spelen, muziek luisteren en ga maar door. We kregen maaltijden aan boord die eigenlijk prima te eten waren. Vooral het ontbijt was heeerlijk! Tussendoor werden er nog regelmatig broodjes, nootjes en drankjes geserveerd. We werden als prinsessen behandeld door de stewardessen, die er overigens prachtig uitzagen.

Tot aan Abu Dhabi, in totaal 6 uur en 10 minuten vliegen was het vliegtuig vrij rustig. Er was zelfs plek om 2 stoelen per persoon te bezetten, dus voeten om de stoel en slapen maar (heerlijk!).
In Abu Dhabi kwam er een hoop volk bij dus toen bleef het bij 1 stoel ;).
Vanaf Abu Dhabi vlogen we door naar Jakarta, deze vliegtijd bedroeg in totaal 7 uur en 39 minuten. We vlogen om kwart over 12 die nacht weg en kwamen om kwart voor 11 aan (tijdverschil). Doordat we in de nacht vlogen werd het vliegtuig ook volledig verduisterd, dat bevorderd de nachtrust. Sophie was door vaak voorkomende turbulentie ziek geworden waardoor er meerdere zakjes afgevoerd moesten worden, gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar.

Eenmaal op Jakarta moesten we 6 uur (!!) wachten op het vliegtuig dat ons naar Sulawesi zou brengen.
Na de lange vluchten was het tijd voor een toiletbezoekje, doortrekken is ook een vak apart hier. Er zit namelijk ook een hendel aan om jezelf te reinigen met water in plaats van wc papier. Ik noem verder geen namen maar er was een vriendinnetje dat dacht dat die betreffende hendel de doortrekker was. Het resultaat? Een enorme water plas op de broek waardoor het leek of er een ongelukje was gebeurd….
Na wat pogingen tot slapen, lezen en rondjes lopen konden we eindelijk aan boord. We zaten en het opstijgen heeft niemand bewust mee gemaakt, iedereen was kapot en sliep als een roos. (na een tijdje had Sophie haar ‘airsickness bag’ weer gevonden en was daar weer dikke maatjes mee ;)).

En toen, eindelijk, na 27 uur, waren we op de plaats van bestemming: Manado!
Toen de loodzware koffers van de bagageband af waren getrokken konden we naar buiten. Zoeken naar Jan, ons Nederlands contact persoon, die ons op zou komen halen.
We stonden buiten te wachten waarna er ongeveer 40 mannen vroegen, taxi taxi taxi!?
We wezen vriendelijk af en legden in ons beste Engels uit dat we opgehaald werden.

Het gevoel dat je krijgt als het gehele vliegveld naar je staat te staren? We waren samen tot de conclusie gekomen dat wij de olifanten in Artis waren waar iedereen vol bewondering naar keek.

Toen we eenmaal bij Jan in de auto zaten keken we ons heen terwijl we reden naar ons voorlopige ‘huisadres’. De vele lampjes en laat geopende kraampjes op straat vielen ons meteen op. De Indonesiërs nemen ook de verkeersregels niet erg nauw hebben we tot onze verbazing gezien.

Na een drankje en een korte rondleiding door het huis zijn we lekker onze bedjes ingekropen, met mijn eigen beddengoed sliep dat heerlijk!

De volgende dag, zaterdag 3 mei hebben we geslapen tot 1 uur, voor mij geen vreemd tijdstip om uit mijn bed te komen maar voor de Indonesische begrippen is dat toch wel erg laat ;).

We hadden besloten vandaag een beetje aan te rommelen, de kamers te verbouwen, de koffers uit te pakken en bij te komen van de lange reis.

We hebben in het huis 2 kamers tot onze beschikking. Beide kamers hebben 1 internetkabel. De indeling was oorspronkelijk 2 bedden in de ene kamer en 1 bed in de andere kamer.
We hebben van een kamer een slaapkamer gemaakt en de andere kamer is de kleding/rommel kamer. 10 weken lang drie Brabantse miepen op een kamer, als dat maar goed gaat … ;)
Ieder heeft zijn eigen bed en muurtje ;) (te zien op de foto’s)
Tussen de foto’s staan ook wat foto’s van onze verblijfplaats.

We hebben een poging gedaan tot het vinden van de supermarkt die niet gelukt is.
Poging 2 was wel gelukt, in de supermarkt worden foto’s gemaakt en gelachen. Wij zijn blijkbaar echt een verschijning die je hier niet vaak ziet.

3 Nederlandse meiden op straat leidt tot veel gefluit, getoeter, geroep en gestaar. Iets waar we allemaal aan moeten wennen. Ook aan het feit dat zweten hier een activiteit is die non-stop doorgaat en het om 18:15 al pikdonker is.

De eerste indruk is tot nu toe goed en we gaan er wat van maken met z’n drietjes!