Juf Lisien

Nu maar eens een stukje over stage, de reden waarom ik toch 27 uur onderweg ben geweest vanaf Amsterdam.

5 mei zijn we begonnen en sindsdien hebben we geen volledige week stage gehad. Als je bij jezelf denkt dat Nederland veel vrije dagen kent in mei, moet je hier maar eens langskomen! De ene feestdag wordt 2 dagen overgepakt door een ander.

Maar goed zo’n stage dag, waarvan we er nu 11 in totaal hebben gehad, begint om kwart voor 7, maar duurt dan ook maar tot 11 uur voor de groepen 3 en 4 en tot 1 uur voor de groepen 5, 6, 7 en 8. We zetten de wekker op 6 uur (kwart over 6 uit bed dus met het minimale gesnooze, Joost, ja echt geen 3 kwartier!! haha).
Maar als je wilt weten hoe laat we wakker zijn, meestal om 4.15 voor de eerste keer aangezien de moskee die schuin achter ons huis staat begint te brullen (iets dat niet gemist gaat woorden als ik weer terug ben in Nederland)

Maar goed na heel wat brommen kom ik dan, altijd als laatste, mijn bed uit. Trek ik een lange broek en t-shirt aan, want schouders en knieën moeten bedekt zijn voor de klas. Eten we snel een geroosterde witte boterham met jam, pasta of pindakaas. Rijst is niet echt ons ding als ontbijt dus we houden het bij de kleffe Indonesische boterhammen. Na het ontbijt gaan we de deur uit, de oprit af, de eerstvolgende oprit op en dan zijn we op school. Dat is echt ideaal!

Zoals al eerder genoemd, zijn we om kwart voor 7 op school. Dan begint het bidden. Don Bosco is een christelijke school. Alle kinderen staan in strak georganiseerde rijen op het schoolplein. Het bidden wordt meestal geleid door leerlingen en anders een leerkracht en duurt gemiddeld een half uur. Alle kinderen staan dus een half uur stil pal in de zon, we zijn er ondertussen ook aan gewend dat er zo’n 3 keer per week een bewusteloze leerling uit de menigte wordt gehaald en bij de schoolzuster wordt gebracht. Toen we dat voor de eerste keer zagen schrokken we ontzettend maar dat schijnt hier de normaalste zaak van de wereld te zijn.

Na het bidden, zo rond kwart over 7 gaan de leerlingen naar de klas toe. Dan begint ook voor ons het echte werk.
We zijn met z’n drieën de native speakers op school. We nemen alle Engelse lessen over, soms met en soms zonder de Engelse leerkracht erbij.
Er zijn in totaal 20 klassen die Engels krijgen. De kinderen krijgen Engels vanaf groep 3, 1 uur per week. Vanaf groep 6 zijn dat 2 uren.
We hebben ieder 6 of 7 klassen om Engels te geven. Ons lesrooster doet me een beetje denken aan de middelbare school. We gaan iedere dag met z’n drieën 4 klassen langs. Als ik niet ingeroosterd sta kijk ik bij Sophie en Marloes zodat we elkaar van feedback kunnen voorzien en wat foto’s kunnen maken.

De lessen zijn volledig in het Engels, want ons Indonesisch is niet sterk genoeg om lessen te kunnen geven. Maar goed, we hebben op de pabo geleerd dat je Engelse lessen in het Engels moet geven, dus wat dat betreft ;)
In groep 3 en 4 is de leerkracht dan ook meestal aanwezig om op te treden als tolk om opdrachten toe te lichten. Het Engels van groep 5, 6 en 7 is goed genoeg om onze lessen te kunnen volgen.
Tijdens de lessen maken we veel gebruik van prentenboeken, liedjes, rijmpjes, spelende werkvormen en veel materiaal. Toen ik de eerste keer een les gaf in groep 3 en een prentenboek van Pete the Cat meenam keken ze stomverbaasd. De leerkracht benoemde dat ze hier nooit prentenboeken gebruiken in de klas, dus ik begreep de verbazing van de kinderen ook meteen. Altijd als je klaar bent met het voorlezen van een boek staat je een luid applaus te wachten. Ze vinden het geweldig!!
Verder zijn zowel de leerlingen als leerkrachten erg positief over onze materialen. Niemand die ze ooit heeft gezien of gebruikt. Les geven is hier je boek opendoen en dat strak volgen.
Het gevolg hiervan? De kinderen beginnen te juichen en te gillen als je een klas binnenkomt om les te geven. En er is volledige concentratie tijdens je lessen. Heel erg fijn.
Maar het blijft wennen om les te geven in zo’n totaal andere omgeving. In de lokalen zijn alle ramen en deuren altijd open vanwege de hitte. Maar daarbij heb je uiteraard gratis het geluid van de andere groepen in je klas, het is nooit stil in je lokaal.
Ook zijn we in Nederland erg gewend aan het hebben van een digibord. Het gemak van het tonen van afbeeldingen, het luisteren naar geluidsfragmenten is hier natuurlijk niet.
Zo wilde we voor de les van vandaag de stamboom van het werkblad vergroten om de opdrachten na te kijken en bespreken. In Nederland kopieer en plak je de afbeelding in Activ Inspire, vergroot je hem en klaar. Zon 30 seconden werk. Hier hebben we met z’n drieën 3 uur gewerkt aan het vergroten van een stamboom op 6 A3 vellen… Maar het zag er wel prachtig uit!

In de eerste week waren we nog aardig nieuw op de school en natuurlijk heel bijzonder met onze witte huid. Ondertussen kennen ze ons en weten ze wat we komen doen. Ze roepen de hele dag miss, miss how are you? Om je maar te kunnen groeten. Als het kinderen zijn uit je eigen groep roepen ze nog wel eens Miss Lisien. Lidwine is echt te lastig voor ze dus ik heb genoegen genomen met mijn tijdelijke naam Lisien.
Zelfs het voorstellen aan volwassenen is een grap. Zodra je je naam zegt lachen ze en proberen ze het op het aardigst te zeggen dat ze hem gewoon niet uit kunnen spreken haha, achja alles went!

Ik geniet van de kinderen, van het enthousiasme, van de hartelijkheid van de andere docenten, we hebben een toptijd voor de klas en staan geregeld met een big smile voor het bord!
Oftewel, had het voor geen goud willen missen!

Tot snel,
Liefs Lidwine